هدم الأساطير

طول عمرى ما خرجتش من عزبة النخل ، من ساعة ما كان عمرى تلات شهور بس بابا وماما اخدوا شقة فى عزبة النخل ولما كانت العمارة فيها مشاكل تهدد سلامة السكان انتقلنا لشقة تانية على بعد شارعين اتنين فى عزبة التخل برضو فبقينا اقرب لبيوت قريبنا يعنى بيت جدى وخالتى اللى ساكنة فيه وولادها وبيت خالى محمد اللى ساكن على بعد امتار برضو، وده كان معناه لعب فى الشارع مع قرايبى كل يوم بالليل حتى يعنى من قبل ما نروح الشقة التانية دى 

كان دايما فى راجل بيعدى بصينية كبيرة عليها حلويات شايلها فوق راسه، حلويات صناعة منزلية يعنى بسبوسة وكنافة وحاجات تانية مش فاكراها، طبعا كان ممنوع نشترى اى حاجة من بياع معدى فى الشارع معروفة، بس كان فى حاجة تخلينى ممكن وانا بجرى اقف واتمسك ( ضياء كان بيجرى بسرعة جدا )واخرج برا اللعب لمجرد انه معدى من مكان ما بنلعب

الراجل ده مكنش بينادى على حلوياته كان يقف وينزل القايم الخشب من على كتفه ويفرده ويحط عليه صينية الحلويات ويطلع من جيبه حتة عصاية يدسها تحت شنبه الفخيم ويبدأ يعزف ... كان اول مرة فى حياتى اشوف آلة موسيقية بيلعب عليها حد فى الشارع مش فى التلفزيون

 كان لما يعدى اسيب اللعب واقف اتفرج عليه ، مش مشغولة بسماع المزيكا اللى بيلعبها قد ما انا مشغولة بمراقبة ملامحه، ايديه اللى بتتنقل بين الاخرام، راسه اللى بتتهز بتهويم خفيف ولطيف مع المزيكا ، وعينية المغمضين

مش فاكرة ان عينية المغمضين اغرت حد من العيال فى الشارع يمد ايده ويخطف حاجة 

اللى كانوا بيتجمعوا حواليه كانوا بيقفوا ساكتين ولما يخلص لعب مزيكا خالص تتمد ايديهم بالفلوس وتطلب الحلويات 

مش متأكدة من مدى دقة ذاكرتى بس فاكرة يعنى قد ايه كان صوته اجش وقد ايه ده كان متناقض مع صوت الناي

معرفش الراجل ده راح فين، فجأة مبقاش يعدى بس فضل ليه مكان كبير فى ذكريات طفولتى 

من كام يوم بدون مناسبة كنت بتكلم مع ماما ، والذكرى طفت كدة فى بالى .. بسألها فاكرة الراجل بتاع الحلويات اللى كان بيعدى بالناى قالتلى اه ، قلتلها الراجل ده لغز مكنش فى ناس كتير بتشترى منه ، معرفش كان عايش ازاى كان ممكن يشتغل عازف ناى ويكسب فلوس اكتر....

قالتلى ماهو كان بيكسب فلوس كتير من المخدرات